دلسوخته

مثل هر بار برای تو نوشتم:

 

 

دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟

و ای کاش که این جمعه بیایی!

 

دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟

 

 

تو کجایی؟ تو کجایی...

و تو انگار به قلبم بنویسی:

 

که چرا هیچ نگویند

 

مگر این منجی دلسوز ، طرفدار ندارد ، که غریب است؟

 

و عجیب است

 

که پس از قرن و هزاره

 

هنوزم که هنوز است

 

دو چشمش به راه است

 

و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش ، زیاد است

 

که گویند

 

به اندازه یک « بدر » علمدار ندارد!

 

و گویند چرا این همه مشتاق ، ولی او سپهش یار ندارد!

 

 

=-=-=

 

جواب امام زمان:

 

تو خودت!

 

مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی،

 

ز هجران و غمم ناله سرایی ، تو کجایی؟

 

تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟» تو کجایی؟

 

باز گویی که مگر کاستی ای بُد ز امامت ، ز هدایت ، ز محبت ،

 

ز غمخوارگی و مهر و عطوفت

 

تو پنداشته ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟

 

چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟

 

چه کسی در پی هر غصه ی تو اشک چکانده؟

 

چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟

 

چه کسی راه به روی تو گشوده؟

 

چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد

 

چه زمان ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد...

 و تو....